Hala ere, eskura dugun informazioak behartzen gaitu esatera Nafarroako nekazaritza-politikak funtzionalak direla lehen sektorean ere kapitala metatzeko. Elikadura-subiranotasunaren, iraunkortasun ekologikoaren edo deskarbonizazioaren irizpideetara egokitutako ekoizpen-ereduaren aldeko apustuak begirada hurbildu ahala desagertzen den irudipena dirudi. Hemen ere, aldaketak aurreko aldietako joerekin jarraitzea esan nahi du. Adibidez, lurraren jabetzaren kontzentrazioa. Landatutako hektareen kopurua modu deigarrian mantendu da 2015etik (335.792) 2022ra (335.257), baina ustiategien kopurua %25 jaitsi da (19.230etik 14.295era). Ureztatutako azaleraren ehunekoak gora egin du eta autokontsumorako baratzeen heren bat galdu da, hori guztia Mugarik Gabek argitaratutako Radiografía de la soberanía alimentaria en Navarra lanaren arabera. Azken datu deigarri bat: nitratoek kutsatzeko arriskua duten eremu izendatutako azalera laukoiztu egin da, 237km2 izatetik 995km2 izatera igaro da.

Ez dira zifra solteak. Elkar lotuta, nekazaritzan ere irabazia optimizatzeko logiken menpeko lurralde baten irudia ematen digute. Baratze gutxiago eta zereal gehiago, lehorrreko gutxiago eta txerri gehiago. Eta makroproiektu bat, Nafarroako Ubidea, UPNk diseinatua, nekazaritzaren industrializaziorako joera elikatzeko hain zuzen ere.